Culturele woensdag 3 November 2010

Het is nu onderhand al weer een tijdje geleden dat we met de CW op excursie zijn geweest.
Afgelopen twee weken zijn we of vrij of (thuis) op de bkv gebleven. Vorige week hebben we kennis gemaakt met het nieuwe onderwerp, Duurzijnheid. In de trant van dit onderwerp zijn we vandaag naar
de ecokathedraal van Louis le Roy in Mildam geweest.

Daar voor zijn we echter naar het Museum Belvédère geweest. Omdat ik voor deze gelegenheid gecarpooled heb was ik er ruim een half uur van tevoren. Dus had ik nog even de tijd om een kopje koffie te drinken en naar het plafon te kijken.

Het was zeker de moeite waard om even naar boven te kijken. Het zag er erg zwaar een stevig uit maar het materiaal scheint heel licht te zijn. Ik hoorde mensen over 'gasbeton' praten.

In het museum waren een aantal Drentse en Friese kunstenaars te bewonderen. Het waren namen die ik zelf nog niet had gehoort of gezien. Het viel alleen wel op dat er veel werd na gedaan. Zo was er een Friese Mondriaan en een Rietvelt uit Friesland. Die beide het werk gewoon klakkeloos overnamen.

Ook was er nog een expositie van afgestudeerde aan kunstacademie van Groningen. De pas afgestudeerde kunstenaars maakten zeer diverse installaties, foto's een schilderijen.
Mijn favoriet van de collectie was een fotoserie van mensen met verschrikkelijke brandwonden of schurftterige infecties. Maar als je goed keek kon je zien dat het pantees waren. Erg geef om kleding te zien waar je lelijker van wordt in plaats van mooier.

Op een gegeven moment was iedereen wel aanwezig in of om het museum. We kregen een opdracht om de wandeling naar de ecokathedraal in groepjes van vier in stilte af te leggen en foto's te maken van de snelheid en de traagheid van de natuur.

Ik heb wel gedacht over het idee dat de snelheid een relatief begrip is. Flora kent geen snelheid, hoogstens de durage van groei.



Traag: Dode boomstronk ligt er nog steeds.



Snel: in en paar weken is de hele vijver vol met blad.



Na  ongeveer een uur in het Oranjewoud te hebben gewandeld kwamen we dan eindelijk aan bij de eco-kathedraal van Louis le Roy. Vanaf de weg zag het er nog niet zo spectaculair uit maar meer als een alternatieve rotstuin. Toen ik echter door de tuin liep en me besefte dat het allemaal handwerk was kreeg het allemaal een grote meerwaarde. Meneer le Roy is al 35 jaar stenen aan het stapelen. Versleten openbare vloeren van pleintjes straten en stoepen krijgen een nieuw leven. Het is erg gaaf om te zien hoe snel de natuur menselijke ingrepen weer terug neemt. Littekens herstellen, de mens is zo weer vergeten en verwerkt.



Mancu pichu?



Het was weer een vermoeiende woensdag met vooral veel reistijd. Maar het was als nog een geslaagde dag.

En voor ik het vergeet nog even een zelfportret.



o happy day!